02/09 Kinabatagan River – Semporna (Borneo).

Vandaag stond er een lange reis op het programma.

Van de Kinabatagan River tot Semporna aan de Suluzee, helemaal in het oosten van Borneo.

Een flinke rit over de weg van meer dan 400km, ongeveer 5 à 6 uur reizen.

Ik zou oorspronkelijk de afstand overbruggen met de “local bus” maar ik had het geluk te kunnen meerijden met een Australische vrouw die een huurwagen had.

Zij was al 6 maand op rondreis door Azië, heel wat verhalen dus onderweg.

Je houdt het echt niet voor mogelijk maar van de 400km reden we tenminste 350 door de palmbossen.

350km gekapt regenwoud, duizenden km².

Als wij in Semporna aankwamen keken wij onze ogen uit.

Een vuile verloederde stad, je waant je ergens in een stad midden in Zambia.

Ik vroeg me af of de gps wel klopte want mijn overnachtingplaats lag midden in een gore wijk.

Maar het klopte “New village inn…”, 3^e verdiep trappen op.

Afscheid genomen van de Australische dame die besloot niet te overnachten in Semporna en verder door te rijden wat ergens begrijpelijk was …

Mijn verblijf was soort hostel met Koreanen als uitbaters.

Een kleine kamer zonder raam, alleen een bed met een rekje (en dat paars ….) maar het zag er proper uit.

Minder was het delen van WC (zonder papier) en badkamer, dit stond niet vermeld op hun site.
Normaal probeer ik dat te vermijden.

Na het inchecken besloot ik de buurt te verkennen.
Ik ben in Delhi (India) geweest daar is het erg, maar hier ook …

In Semporna is armoede troef, het is er vuil en het stinkt er verschrikkelijk.

Veel mensen wonen er op paalwoningen soms aaneensluitend ver op zee.

Ik besloot om het er op te wagen en er door te wandelen.

Mensen leven er in kleine hutjes, soms met grote gezinnen op  een paar m².
Veel mensen hebben er geïmproviseerde winkeltjes, eetstalletjes.

De stank is soms niet te harden, verschrikkelijk.

Velen kijken me aan als ik passeer maar als ik vriendelijk knik, lachten de meesten vriendelijk terug.

Het ontroert me allemaal een beetje en het doet me weeral eens beseffen hoe goed we het hebben thuis in België.

Aan de “pier” spreekt er mij een man aan of ik zin heb met zijn boot mee te varen.
Ik waag het er op een vraag aan hem of hij me morgen kan meenemen voor een rondvaart langsheen de eilanden voor de kust van Semporna.

We spreken een faire prijs af.

Afwachten of het iets wordt morgen.